Bestaat stress eigenlijk wel?

“Weet je wat ik mij soms afvraag?”, zeg ik terwijl ik tegen het aanrecht leun. “Of stress bestaat. Of is het een term die we vanuit de maatschappij gecreëerd hebben?” Hij kijkt me vanaf een afstandje geïnteresseerd aan. “Het gaat er denk ik om wat de stress betekent.” “Het is zo abstract,” zeg ik. “Ik geloof dat iedereen stress op een andere manier ervaart. Stress betekent dat je gespannen of onrustig bent. Wat ligt dan onder de stress?”

Emoties als bron

Zo in gesprek over het bestaan van stress, zie ik de emoties voor me waarmee we in het leven te maken krijgen. Angst, boosheid, verdriet. Emoties die we liever niet voelen. Die onveilig voelen waardoor we geleerd hebben hoe we ze uit de weg moeten gaan. Allemaal op onze eigen manieren. “Stress is volgens mij een soort universele jas die we aantrekken wanneer we geconfronteerd worden met een onderliggende emotie,” zeg ik. “‘Ik heb stress’ lijkt een term die maatschappelijk meer geaccepteerd is dan ‘ik voel angst’ of ‘ik voel me verdrietig’. Alsof het onveilig is om te benoemen waar het werkelijk over gaat, terwijl we daarmee ook wegblijven van de kern.

Toegeven dat je bang bent, is vaak spannender dan de angst zelf. Daarin aanwezig kunnen blijven, dat is volgens mij wat we te doen hebben.

Bang voor je bang

Zo mijmerend en pratend over de voedingsbodem van ‘stress’, kom ik steeds terug bij ‘angst’. Ontstaat stress wanneer we eigenlijk bang zijn? En in hoeverre is het de angst die we dan liever uit de weg? Bang voor je bang dus. Toegeven dat je bang bent, is vaak spannender dan de angst zelf. Het maakt het echt. Daarin aanwezig kunnen blijven, dat is volgens mij wat we te doen hebben. Zolang we weg blijven rennen voor onze emoties, krijgt het macht over ons. Willen we bang niet voelen? Dan vinden we allerlei manieren om bang te maskeren. We bouwen zekerheden in, we gaan nóg harder werken, we leven vanuit de buitenkant.

Uitgeblust

Kun je voelen hoeveel energie dit kost? Ik zie zoveel uitgebluste mensen. Mensen die de verbinding met hun kern zijn verloren vanuit zelfbescherming. Vanuit alle patronen die we als kind hebben ontwikkeld om niet gekwetst te worden. Verlatingsangst, angst voor afwijzing, angst voor alleen. Zo leren we hoe we ons moeten gedragen om gezien te worden. Om liefde te ontvangen en er te mogen zijn. Hoe vaak wijs je naar de buitenwereld? Hoe vaak zoek je naar erkenning buiten jezelf? Ben je bezig met goed en fout? Boosheid en oordelen naar de buitenwereld is vaak een manier om niet geconfronteerd te hoeven worden met onze eigen bang. Want op wie ben je zo boos? En waar ben je dan bang voor?

Het leven is een grote spiegel. Wat zie je in de reflectie van jouw spiegel?

Innerlijke vrijheid

Steeds weer de weg terug naar binnen nemen, is voor mij de doorgang naar innerlijke vrijheid. Het geeft mij rust, omdat ik daarmee zelf invloed heb op hoe ik in het leven sta. Persoonlijk leiderschap ten volste, zo ervaar ik het. 

Wat zie je in jouw spiegel?

Ik geloof dat het leven één grote spiegel is. Wat zie je in de reflectie van jouw spiegel? En wat heb je daarin te doen? Steeds weer de beweging maken van buiten naar binnen. Je hebt niet altijd invloed op de uitdagingen waarmee het leven je confronteert. Waar je wel invloed op hebt, is hoe je ermee omgaat. Alleen jij kunt jezelf gelukkig maken. Alleen jij kunt je hart openen om liefde te ervaren. Alleen jij kunt je het besluit nemen om de weg naar binnen af te leggen. Zodat levensenergie weer kan stromen. Het begint bij jezelf.