De grond schut onder onze voeten. Er waait een storm over de wereld. Met één virus zijn we van een wereld met verschillende landen naar één bevolking getransformeerd. Er is verbinding. Verschillen vallen weg en concurrentie is niet meer belangrijk. Een maatschappelijk belang dat zoveel groter is heeft ons allemaal getroffen. Landen slaan de handen in één, ondersteunen waar dat kan en leren van elkaar. Is er echt een pandemie nodig om ons wakker te schudden?

Jezelf op nummer 1 zetten, de hoofdpersoon zijn van je eigen leven, kiezen voor jezelf. De laatste jaren stond dit voor veel mensen centraal. Vanuit een patroon van aanpassen willen mensen weer het stuur van hun eigen leven in handen nemen. Maar zijn we daarin niet iets te veel doorgeschoten naar de kant van het individualisme? Welke rol hebben de mensen om je heen dan nog? Slechts een bijrolletje? Pas nu beseffen we dat we niet allemaal een eigen film spelen op het decor dat Planeet Aarde heet. We spelen een gelijkwaardige rol in de film van het Leven. Niet wij, of grote leiders, hebben de hoofdrol. De Aarde laat van zich horen. Om ons wakker te schudden dat wij allemaal bewoners zijn op deze planeet. Maar we zijn gestopt met zorg dragen voor dit huis.

Er komt een tijd voor, en na de crisis. Daar geloof ik zeker in. Dingen waar we ons zo druk over maakten worden in perspectief geplaatst. Wat is er nu werkelijk belangrijk? Waar familie of vrienden eerst in je irritatie zaten, bel je ze nu op om te vragen hoe het met ze gaat. Mensen waar je voorheen geen woord mee wisselde, nu vraag je of je boodschappen kunt meenemen. Vanuit een hoge mate van individualisme worden we gestimuleerd om weer naar elkaar om te kijken. “Let een beetje op elkaar”, zegt Rutte. Hoe vaak hebben we nog werkelijk op elkaar gelet? Elkaar werkelijk in de ogen gekeken? Of namen we contacten maar voor lief…

Nu de knuffels en handdrukken wegvallen zoeken we een nieuwe manier van verbinding maken. We zijn sociale wezens, we kunnen niet zonder contact. Al leken we dat soms een beetje vergeten te zijn… Kijk elkaar weer diep in de ogen en vraag jezelf af hoelang het is geleden dat je dit gedaan hebt. Wanneer heb je de ander nog werkelijk gezien? Geluisterd naar zijn of haar verhaal, zonder in gedachten met je eigen verhaal bezig te zijn? Of op de klok te kijken want: druk, druk, druk…

Massaal delen mensen tips om “corona-verveling” tegen te gaan. Eigenlijk is verveling ook maar een subjectief begrip. Een ander woord voor rust en kalmte. We zijn het niet meer gewend om te vertragen. Om ineens tijd te hebben voor jezelf en anderen. Om je huis op te ruimen, boeken te lezen, of gewoon een uurtje te mijmeren terwijl je naar buiten staart. Misschien pak je wel weer een langvergeten hobby op, of ontdek je creatieve kanten in jezelf die je nog niet eerder hebt ontmoet. Gewoon, omdat je altijd maar bezig was. Onderweg, in de vijfde versnelling.

We worden uitgenodigd om terug te schakelen. Om vanuit rust onderweg te zijn, met af en toe een welverdiende pauze. Weer te beseffen waar onze prioriteiten liggen. Is dat bij die promotie? Bij die deadline van een belangrijke klant? Of je score bij een wedstrijd? De dingen waarmee we ons leven vormen worden weer zo in perspectief geplaatst. Gaat het er niet juist om dat we genieten van de dingen die we doen. Van het hele proces ergens naartoe. Of dit nu een sportwedstrijd is, een uitdaging op je werk, een studie… Het hoeft allemaal niet perfect. En dat maakt de hele reis juist zo mooi. De imperfecties die het eigen maken, waarin wijze lessen verborgen liggen.