Wie ontmoet je in jezelf?

Een rollercoaster van emoties lijkt het soms wel. Van onzekerheid naar vertrouwen. Van onrust naar ontspanning. Van angst naar dankbaarheid. Het komt allemaal voorbij. Bij de één wat meer de lichte kant, bij de ander meer het donker. We worden uitgedaagd, geconfronteerd en getriggerd. Thema’s die we normaliter zo goed weten weg te stoppen onder een laag van dagelijkse dingetjes, komen nu angstvallig in het licht te staan. Wat moet je anders met de ruimte die noodgedwongen is ontstaan?

Wat hebben we verlangd naar meer tijd voor onszelf. Een dagje niksen, niets moeten… En nu die tijd noodlottig is ontstaan doordat de meeste activiteiten buitenshuis zijn weggevallen, is het juist deze ruimte die soms zo confronterend kan zijn. Want ineens is daar ook de stilte, waardoor je kunt luisteren naar je eigen gedachten. Ervaar je de leegte van wat je in je leven mist. Voel je het verlangen naar wat anders zo vanzelfsprekend was. De stilte vertraagt en juist die vertraging maakt soms zo onrustig. Want zijn we dat nog wel gewend? Om stil te staan bij wat in ons leeft.

Eigenlijk is het zo makkelijk om druk te zijn. Er is (lees: was) altijd wel wat te doen. Werkafspraken, sociale afspraken, studie, het huishouden, sportschool; noem het maar op. Hoe vaak hebben we onze dagen niet onbewust volgepland om de stilte uit de weg te gaan? Gewoon doorgaan met de dagelijkse bezigheden. Verlangend naar een dagje helemaal niets. Wist jij veel dat dat niets juist zo onrustig kon maken!

Stel nu eens dat je werkelijk luistert naar de stilte in jezelf, wat wil het je dan vertellen? Niet weglopen voor emoties die je soms als een golf kunnen overspoelen, maar laat die golf maar eens over je heen stromen. Wat ontmoet je in de golf? Is het verdriet? Angst? Boosheid? Besef dat je niets kan gebeuren wanneer je jouw ware emoties toelaat als je op een rustige plek zit in je veilige huis, of een wandeling aan het maken bent op een rustige plek buiten. Het is de onrust in jezelf waar de boodschap in verborgen ligt. Op dit soort moment vraag ik mijzelf af: ‘wat leeft er nu in mij?’

Ik weet dat mij niets kan gebeuren, als ik de onrust toelaat op die rustige plek. Het geeft me juist opnieuw een kijkje naar binnen. Zeker nu ik meer thuis ben dan anders. En ik was al best een huismus, dat krijg je als je voornamelijk vanuit huis werkt, dan kan het alleen-zijn er soms best even inhakken. En dit toelaten gaat natuurlijk ook niet vanzelf. Hoeveel passie ik ook ervaar voor persoonlijke ontwikkeling en zelfreflectie. Ook ik sta niet altijd te trappelen om de confrontatie met mijzelf aan te gaan.

Hoe dit proces dan aanpak? Het begint vaak met een onrustig gevoel in mijzelf. Ik voel dat mijn energie lager is, minder opgewekt. Ik zoek afleiding in social media, whatsapp, muziek. Als ik dan een rondje ga hardlopen of wandelen, kom ik meer in contact met mijn gevoel. Mijn aandacht verplaatst zich van mijn hoofd naar mijn lijf. Langzaam ervaar ik dat ik de traptreden naar mijn innerlijke kelder afdaal, zoals ik deze plek binnenin mij noem. Ik sta alle emoties toe die op dat moment door mij heen gaan.

Wanneer ik besluit even rustig bij mijn emoties te gaan zitten vraag ik mij af; ‘uit welke gedachten zijn deze emoties ontstaan?’ Ik observeer mijn gedachten. Een warboel is het vaak! Dan stel ik mijzelf de vraag; ‘wat geloof ik als ik deze gedachten voor waarheid zie?‘ Nu kom ik bij de overtuigingen die ten grondslag liggen aan mijn gedachten. Ik kijk naar mijn overtuigingen. Wat vind ik hiervan? Zijn de overtuigingen helpend? Zijn ze realistisch? Vaak kom ik tot de conclusie dat de overtuigingen me allesbehalve verder helpen. Het zijn overtuigingen die me naar beneden halen. Wil ik deze overtuigingen geloven? Nee, zeker niet. Dit besef zorgt ervoor dat ik afstand kan nemen van de overtuigingen. Ik vraag mezelf af; ‘wat wil ik wél geloven?’ En ik ervaar wat de nieuwe overtuiging met me doet.

Vanuit compassie en mildheid kijk ik op deze manier naar wat zich in mij beweegt. Het is oké om niet altijd je meest vrolijke zelf te zijn. Het is oké om je angstig te voelen, of onzeker. Het is oké wanneer je je verdrietig voelt, of alleen. Al deze gevoelens horen bij jou en hebben een boodschap voor je. Het is de kunst om deze toe te laten en te luisteren naar wat ze je te vertellen hebben. Op deze manier leg je steeds weer een diepere verbinding met jezelf.